Gastvrijheid bij de pyscholoog

Gastvrijheid bij de psycholoog

07.55 uur op een donderdagochtend. Op 3 minuten lopen van mijn woning is de praktijk van mijn huisarts gevestigd. “Dat is handig”, dacht ik toen ik hier 2,5 jaar geleden kwam wonen.

Vanochtend heb ik een afspraak met de praktijkpsycholoog, de tweede afspraak inmiddels. De vorige afspraak kon zonder moeite gemaakt worden ná een bezoek aan één van de huisartsen in deze praktijk. ” U kunt gelijk door naar mijn collega”, was het advies. Niet omdat ik het zó hard nodig had, hoor. Simpelweg omdat er op dat moment plaats was. Vind ik netjes. Net als het sms’je dat ik eerder deze week heb ontvangen, met daarin de herinnering van de gemaakte afspraak. Onderaan de tekst staat de zin: “Bij te laat of niet verschijnen op de afspraak zijn wij genoodzaakt  15 euro in rekening te brengen”.

Een lichte draf wordt ingezet, ik heb een hekel aan te laat komen en dat deze afspraak gelijk om 08.00 uur gepland is, maakte mij blij. Zo hoef ik geen afspraken te verzetten en heb ik nog wat aan mijn dag. De vorige keer heeft psycholoog gemeld dat onze sessies een half uur duren. Daar wil ik optimaal gebruik van maken!

07.58 uur. Ik sta voor de deur, kan niet goed zien of er al iemand is. Het is donker binnen. Opeens glipt  een medewerker gehaast langs mij heen. Ze zegt niets. De deur blijkt open te zijn en ik stap het halletje binnen. Aan weerszijde van dit halletje een loket met glas ervoor en een rolgordijntje. Ik zucht opgelucht, nu ben ik binnen en dan komt het goed. Ik wacht.

08.00 uur. Ik wacht nog steeds in het halletje. Achter de glazen loketten met rolgordijntjes zie ik schimmen, hoor geroezemoes, hier en daar een lach. Alleen geen actie in de tent!

08.01 uur. Ik sta hier nog steeds, mijn voet begint uit zichzelf te tappen op de linoleumvloer. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn luchtwegen. ‘ Ze’ zijn er wel, ik hoor ze praten maar de glazen muur met rolgordijn belemmerd mijn zicht. Volgens mij hebben ze allemaal iets bijzonders meegemaakt de dag ervoor. De recepten ( die voor thuis) worden uitgewisseld en ervaringen gedeeld. Mijn bloed doet iets vreemds op dit moment, het stijgt naar mijn wangen om zich vervolgens daar heel snel weg te trekken. Ongemak, dat is wat ik voel nu.

08.02 uur. Een collega-patiënt betreedt de ruimte met de glazen loketten. Een kort knikje volgt. Ik hoop dat hij een doorgewinterde bezoeker is en vaker met dit bijltje heeft gehakt. Dan volg ik als een mak schaap. Maar ook hij wacht.

08.03 uur. Noem mij een zeur, een zanik, een ouwe zemelaar. Afspraak is afspraak! Ik slik, klop op het glazen loket en wacht. Dertig tellen duurt het voordat het rolgordijn optrekt, een vriendelijke ogende dame verschijnt. Het glas tussen ons opent zich. ” Goedemorgen, ik heb om 08.00 uur een afspraak met de psycholoog”, zeg ik. Ik probeer de klemtoon op het woord acht uur te leggen, hopend dat ze  begrijpt dat het inmiddels ná achten is. “Ow oké, maar u mag gewoon doorlopen, hoor. Even wachten in de wachtkamer, graag “…..

08.04 uur. Level 3 bereikt, zittend in de wachtkamer. Langzaam druppelen meer bezoekers binnen, de stemming is rustig. De vriendelijke dame van achter het loket loopt de wachtkamer binnen met een grote mok warm vocht, de damp komt er van af. Achter één van de deuren komt een hand naar buiten, hij pakt de mok aan en trekt ‘m de kamer binnen. Zonder bril ben ik kansloos maar ik meen het silhouet van de psycholoog te ontdekken. Oké, blik blijven richten op die deur!

08.05 uur. Mijn fronsspier maakt inmiddels overuren. Deels omdat ik mijn bril ben vergeten en grotendeels omdat ik het wachten zat ben. Onrust veranderd in chagrijn. Ik voel mijn linker mondhoek optrekken, mijn armen over elkaar, rechterhand masseert stevig mij linker spierbal.

80.06 uur. De deur gaat open, het hoofd van de psycholoog komt om de hoek. Ja, dat is ‘m! En hij roept mij! Ik spring op van de leestafel en trek een stevig drafje. Deze keer gaat hij mij niet ontsnappen.

Een hand en groet worden gewisseld gevolgd door een ‘neem plaats’. Heel even wacht ik op het ‘ sorry voor het wachten’ of iets in die trekking. Niets van dit alles. Ik voel een kleine teleurstelling opkomen en heel even voel ik de behoefte opkomen hem te vertellen dat ik écht op tijd was. Ik besluit het niet te doen.

Het gesprek is prettig en aangenaam. Deze man verstaat zijn vak, hij spiegelt en reflecteert zich een lieve lust en ik heb er baat bij.

08.36 uur. De sessie is voorbij en heeft precies 30 minuten geduurd. Inclusief nieuwe afspraak. Ik heb ruim keuze uit verschillende tijden. Ik hoor mijzelf zeggen: “Doet u maar op dezelfde tijd, acht uur, dat is wel zo makkelijk voor mij”.

Een herkansing, binnenkort.

En nu zit ik met een dilemma in mijn hoofd. Zal ik ‘m een sms sturen, en laten weten dat ik 08.00 uur klaar zit? En als hij te laat is, ik mij genoodzaakt voel 15 euro te berekenen?

Door: Ilse de Krosse